Jaren terug werd ik uitgenodigd bij mensen, die de sabbat vieren. Met plezier ben ik op de uitnodiging ingegaan.

Voor mij was de zondag in mijn kinderjaren een dag, die ik het liefst oversloeg. De kerkgang stond centraal. De dag zelf was heilig en dat betekende voor mij een dag dat ik niets mocht van waar ik behoefte aan had. Er was niets feestelijks aan!

Het bezoek aan deze mensen, die oorspronkelijk een vergelijkbare religieuze achtergrond hadden als ik in mijn jeugd had, was daarom een bijzondere ervaring. Allereerst was er de bijzonder hartelijke gastvrijheid om hun gezinsfeest mee te vieren. Want een feest moest het zijn op sabbat, zeiden ze. In Leviticus 23 staat: “Zes dagen mogen jullie werken. Maar op de zevende dag mag niemand werken. Het is een rustdag, met een heilige bijeenkomst, in alle plaatsen waar jullie wonen. Jullie houden die rustdag voor Mij.” Het staat te midden van de opdrachten van God om Zijn feesten te vieren, zoals Pesach (paasfeest).

De sabbat is een gift om vrij te zijn van (werk)zorgen en te kunnen genieten van het familiegebeuren en dat samen met God.

Terwijl we naar de tafel gingen, werd iedereen op de man gevraagd of we nog iets goed te maken hadden met iemand. Anders kan er immers geen echte ontspanning zijn, geen echt feest! Wat mooi! Iedereen leefde gelukkig in vrede met een ander. Om dat te vieren werden we uitgenodigd om elkaar een (heilige) hug te geven. Ook dat was een verbindende ervaring.

We gingen aan tafel. Het zag er feestelijk uit. Iedereen had wel een reden om naar de maaltijd uit te kijken. Dat was leuk om te merken. Ze hadden er allemaal zin in om deze tijd met elkaar door te brengen: ouders, kinderen en de gasten!

We gingen aan tafel. Voor dat we daadwerkelijk gingen eten, ging de vader voor in gebed. En dat was anders dan ik dacht dat ging gebeuren. Vader bad voor zijn vrouw, dankte God ook voor wie ze is, voor wat ze die week gedaan had en hij bad voor de week die zou komen. Zijn vrouw werd geëerd, gerespecteerd en erkend in wie ze is. Het leek op wat Salomo deed in Spreuken 31.
Zo werd ook elk kind genoemd en bij God in de aandacht gebracht. De vaderlijke interesse in de kinderen werd zo zichtbaar en benoemd. Wekelijks een prachtige bevestiging dat iedereen er mag zijn.
Daarna nam de moeder het over en zij dankte en bad God voor haar man, die ze zeer respecteerde en waar ze blij mee is. Hij is voor haar als boom geplant aan waterstromen, een man, die geniet van Gods Woord, en daar dag en nacht over nadenkt en naar handelt. Gods zegen daarop werd ervaren.

We “braken het brood en dronken de wijn” om de dood van Jezus te gedenken. Het hele gezin deed mee. Dat verbond ons allemaal aan Jezus, onze Heer. “God heeft ons bevrijd uit de macht van de duisternis en ons een plaats gegeven in het Koninkrijk van zijn geliefde Zoon, die onze vrijheid kocht met zijn bloed en daardoor ontvingen wij bevrijding van al onze zonden..”

De maaltijd was meer dan heerlijk en de gesprekken goed.

Ik denk dat velen dit voorbeeld wekelijks zouden kunnen volgen. Zeker wanneer er behoefte is aan meer verbinding met diepgang. Te beginnen als stel dat samen wil nadenken over het leven met God en wil groeien in de onderlinge verbondenheid. En later als gezin de verbinding viert, waarin iedereen ervaart van betekenis te zijn. Relaties hebben tijd nodig. Dat is investering met een waardevol rendement